Barbarossa
Well-known member
Soms gaat een vis dood. Dat maken we allemaal mee.
Nu vind ik het wel interessant om te horen hoe jullie daar mee omgaan, in emotionele zin.
Bij mij gaat het doorgaans zo:
> He, wat klote, er is een vis dood.
> Had ik dit kunnen voorkomen?
> Dingen doen om verder ongeluk proberen te voorkomen.
> Er verder nauwelijks meer over nadenken.
Emotioneel gaat het bij mij niet dieper dan dat. Soms sterft een vis. Dat is ook niet altijd te verklaren. Shit happens.
Maar er zijn uitzonderingen, en dat heeft dan meestal te maken met de vissoort, of die een beetje 'personality' had, en mijn geschiedenis met het beest. Ik noem twee voorbeelden:
1) Een Betta met de naam Roodbaard (nog steeds m'n profielplaatje hier). Bij hem voelde ik een soort band. Natuurlijk niet zoals je met bijvoorbeeld een hond kunt hebben, maar toch; het feit dat ik hem een naam gaf, zegt al iets. Roodbaard is overigens hartstikke oud geworden, en was gewoon 'op'.
2) Corydoras (verschillende). Daar heeft het denk ik te maken met mijn geschiedenis met ze. Corydoras Paleatus was één van m'n eerste vissoorten, en ik kon altijd al geen genoeg krijgen van het kijken naar hun actieve leventjes. Nog steeds heb ik ze, en nog steeds baal ik flink als er één overlijdt. Ze maken me een beetje blijer als ze leven, en een beetje verdrietiger als ze overlijden.
Ben benieuwd naar jullie ervaringen!
(Ik weet niet of dit in het juiste subforum staat. Pas dus gerust aan als je wil, beheerders)
Nu vind ik het wel interessant om te horen hoe jullie daar mee omgaan, in emotionele zin.
Bij mij gaat het doorgaans zo:
> He, wat klote, er is een vis dood.
> Had ik dit kunnen voorkomen?
> Dingen doen om verder ongeluk proberen te voorkomen.
> Er verder nauwelijks meer over nadenken.
Emotioneel gaat het bij mij niet dieper dan dat. Soms sterft een vis. Dat is ook niet altijd te verklaren. Shit happens.
Maar er zijn uitzonderingen, en dat heeft dan meestal te maken met de vissoort, of die een beetje 'personality' had, en mijn geschiedenis met het beest. Ik noem twee voorbeelden:
1) Een Betta met de naam Roodbaard (nog steeds m'n profielplaatje hier). Bij hem voelde ik een soort band. Natuurlijk niet zoals je met bijvoorbeeld een hond kunt hebben, maar toch; het feit dat ik hem een naam gaf, zegt al iets. Roodbaard is overigens hartstikke oud geworden, en was gewoon 'op'.
2) Corydoras (verschillende). Daar heeft het denk ik te maken met mijn geschiedenis met ze. Corydoras Paleatus was één van m'n eerste vissoorten, en ik kon altijd al geen genoeg krijgen van het kijken naar hun actieve leventjes. Nog steeds heb ik ze, en nog steeds baal ik flink als er één overlijdt. Ze maken me een beetje blijer als ze leven, en een beetje verdrietiger als ze overlijden.
Ben benieuwd naar jullie ervaringen!
(Ik weet niet of dit in het juiste subforum staat. Pas dus gerust aan als je wil, beheerders)
