mijn "belevenis"
Ik werd 18 jaar en woonde nog thuis, ik zat altijd al te zeuren dat ik graag een hond wilde en die mocht ik toen uitzoeken. Een Friese stabij, hij kreeg de naam Rocky. Een stabij is eigenlijk een erf hond, veel buiten en met de baas mee op pad.
Hij zat in de schuur/hok en kon ook buiten komen. Ik was veel met hem aan de wandel en leerde van iemand die politiehonden trainde de basis commando's. Hij luisterde altijd erg goed. Het was niet zo zeer een knuffel hond, maar hij was wel erg aanhankelijk.
Het hok stond aan de achterkant van het huis, mijn slaapkamer was aan de voorkant. Op een dag had ik een behoorlijk buikgriep, mijn moeder wist niet meer wat ze moest doen. Ik lag boven alles bij elkaar te kermen ( dokter moest zelfs geraadpleegd worden ) en in de schuur was de hond continu aan het janken. Ze werd er knettergek van. Uiteindelijk mocht de hond even in huis en bij mij en toen was het klaar. Hij ging weer rustig naar beneden en in de schuur.
Later toen ik op mij zelf woonde in een duplex woning ( alles gelijkvloers ) hadden we ook zoiets. Mijn vriend ( nu mijn man ) kon niks worden met Rocky. Ik lag in de slaapkamer met problemen met mijn rug. Normaal gaf ik de honden ( we hadden er toen nog een teefje bij ) eten in de bijkeuken en nu moest hij het doen. Beide honden aten altijd direct hun brokken op en als ze blikvoer kregen dan werden ze helemaal "wild" . Hij gaf ze te eten en de teef pakte het met lange tanden aan, Rocky wilde niet eten. Hij dacht van die heeft even geen zin maar toen hij later nog eens ging kijken nog steeds niets gegeten. Zelfs het blikvoer wilde hij niet. Hij heeft het 2 dagen aan gekeken en toen hij zei het tegen mij, Rocky wil niks eten. Ik heb hem toen gevraagd zet voor deze keer het eten maar in de slaapkamer neer en kijk of hij dan wil eten. Aldus geschiedde en hij begon direct te eten toen hij het in de slaapkamer kreeg bij mij.
Ik weet zeker dat er een band was tussen hem en mij en ik hem ontzettend mis met zijn lobbes ogen.....
Dan nog een verhaal van ons teefje, Cindy. Cindy kwam ook als pup bij ons als gezelschap voor Rocky. Rocky woonde al wat langer bij ons en vond het eerst maar niks zo'n jong dartelig ding erbij. Gelukkig werden ze al heel snel vrienden. Cindy was een hele lieve hond, zij vertrouwde mij voor de 100% en ik haar.
Tijdens een wandeling kwam ze met haar poot in een roestig blikje terecht. Er zat een snee in, dus snel naar huis en zien hoe ernstig het was. Schoonmaken met alcohol oplossing, ze gaf geen krimp. Oei, toch wel wat dieper dan gehoopt, toch maar naar de da. Eenmaal bij de da het verhaal gedaan. Schoonmaken met alcohol, op zo'n wond ? Ze keek me eens aan van hoe kun je dat nou doen, dat doet toch zeer voor dat beest. Ik zei ja, ze gaf echt geen krimp. Toen zei de da al van dat zie je niet vaak, alleen als je hond je echt vertrouwd zal ze zulke dingen toe laten, anders zul je toch echt wel een snauw/haal krijgen. Gelukkig kon de da haar verder helpen en mochten we weer naar huis.
Later ook bij de nestjes die we hebben gehad, kon ik alles doen wat ik wilde. We hadden een mooie werpkist in de schuur, maar de dame besloot om buiten in een kuil te gaan werpen. Gelukkig mocht ik haar daar wel weg halen en haar in de werpkist verder begeleiden. Wat een bijzonder moment blijft dat, ik mocht de pups rustig oppakken en droogmaken en ze liet alles toe....
En dan nu... ja, we hebben nu al zo'n 8 jaar een boomertje, genaamd Alvin. Ook een bijzondere hond voor ons gezin. Onze zoon heeft een licht autistische inslag en mede voor hem hebben we Alvin gekocht. Voor onze zoon een hele vreemde gewaarwording, waarom kan hij nog geen commando's ( hij had de andere honden wel gekend, maar die waren toen al wat ouder ), waarom kan hij niet gewoon mee wandelen aan de lijn, waarom is hij bang voor een tractor enz... ) Door het hem zo veel mogelijk te benoemen waarom dat zo was begon hij er meer van te leren. Nu is Alvin zijn maatje, als hij beneden komt krijgt Alvin steevast een knuffel van hem ( hij wel, helaas ik niet meer ), maar ook voelt Alvin hem precies aan wanneer hij het wat moeilijk heeft en dat maakt dat wij heel dankbaar zijn dat Alvin in ons leven is gekomen. Ook voor mij is Alvin onmisbaar. In de moeilijke tijd van 2 depressieve mannen in huis, heeft hij mij ook erg geholpen. Gewoon even lekker kroelen met hem en je vergeet tijdelijk even je zorgen.....