Een CO2-continutest werkt in feite op CO2-damp. Die vormt in de gasfase van de test een evenwicht met het aquariumwater en op zijn beurt een evenwicht met het water waar de indicator in zit. En dus zou het CO2-gehalte in dit water gelijk moeten zijn aan dat in het aquariumwater.
De twee mogelijke stoorzenders in het aquariumwater zijn zuurstofgas en stikstofgas. Opgelost zuurstofgas wordt verbruikt door diverse organismen. Met als gevolg dat het evenwicht tussen de gasfase (zowel aan kant atmosfeer als aan kant continutest) en de waterfase ervoor zal zorgen dat er zuurstofgas oplost in het water. Dit dankzij het principe van le Chatelier, dat zegt dat een evenwicht elke verandering probeert tegen te werken. Dus als opgelost zuurstofgas wordt verbruikt en daardoor de concentratie daarvan daalt probeert het evenwicht dat tegen te gaan door zuurstofgas van de gasfase naar de waterfase te brengen. Dat is op zich nog niet zo'n groot probleem, aangezien er dan minder zuurstofgas in de gasfase van de continutest zit (aan kant atmosfeer zal er weinig veranderen, die is gelukkig groot genoeg) maar de lucht drukt nog steeds op het water en het water op zijn beurt op de gasfase van de CO2-test dus die CO2-damp wordt wel nog gewoon het water 'ingedrukt'. Omgekeerd is problematischer: wanneer planten zuurstofgas produceren en denitrificerende bacteri�n stikstofgas dan zal het evenwicht de stijging van de concentraties van deze gassen proberen tegengaan en zal het meer gas naar de gasfase sturen. Opnieuw hier geen probleem voor de atmosfeer, die is groot genoeg. Maar de gasfase in de CO2-continutest is dat niet. In de continutest is maar een beperkte ruimte voor het gas en dus zullen alle gassen plaats moeten ruimen voor het zuurstofgas en/of stikstofgas dat in 'overmaat' in het aquarium kan geproduceerd worden. M.a.w. de verhoudingen in de gasfase van de CO2-continutest lopen volledig mank en de concentratie aan CO2 in de continutest zal niet meer kloppen. Dit maakt de CO2-test in feite onbetrouwbaar.
En welke balans die verhoudingen in die continutest zullen vinden door deze overmatige productie aan zuurstofgas en stikstofgas is ook niet zomaar te berekenen aangezien ze alledrie een ander evenwicht zoeken, een andere 'wisselkoers' hebben zeg maar. Wel kan je stellen dat CO2 t.o.v. zuurstofgas en stikstofgas serieus in het nadeel is aangezien zuurstofgas en stikstofgas in veel grotere mate in de atmosfeer aanwezig zijn en dit 'echte' gassen zijn in tegenstelling tot CO2 dat onder aardse omstandigheden eigenlijk maar een damp is.
Vergelijk je dat met een pH-kH-tabel dan kan je stellen dat die op slechts 1 'wisselkoers' gebaseerd is, die tussen CO2, pH en bicarbonaat en daar kan dus in feite niets mee mislopen. Je zou misschien kunnen gaan denken dat dat niet klopt aangezien er nog een 2de evenwicht meespeelt: dat tussen bicarbonaat, pH en carbonaat. Alleen is daar binnen het begrip 'kH' al rekening mee gehouden. Want carbonaat is 2-waardig (het heeft 2 protonen nodig om te kunnen splitsen in water en CO2) en bicarbonaat is 1-waardig (het heeft maar 1 proton nodig om te splitsen in water en CO2). Ga je dan kijken naar hoe je dat omrekent naar de kH dan geldt voor carbonaat 0,178 mM/�dkH en voor bicarbonaat 0,356 mM/�dkH (het dubbele!). Dat tweede evenwicht zit dus eigenlijk al in de kH vervat en kan daarom niet meer als stoorzender optreden.
De enige mogelijke stoorzender bij de meting van kH is in dat opzicht nog een derde stap: de eventuele binding tussen calcium en carbonaat. Maar zolang je aquariumwater niet mistig wit ziet van de kalk zou dat geen probleem mogen opleveren.
Avond room, John, Mark.