Deze EU komt tot stand met medewerking van lid Gapak waarvoor onze dank.
Ongeacht welk chelaat er wordt gebruikt, zou het principe van Le Chatelier waarschijnlijk toegepast kunnen worden om het ijzer in plantenvoeding langer stabiel te houden. Het chelaat, het ijzer en het complex van beiden zijn namelijk in evenwicht met elkaar. En volgens Le Chatelier wordt elke verandering aan een chemisch evenwicht tegengegaan.
Oftewel: door een overmaat chelaat toe te voegen aan het ijzerchelaatcomplex zal het ijzer met een deel van de overmaat aan chelaten een nieuw complex vormen om zo een deel van deze overmaat weg te werken en dus de stijging aan concentratie van 'losse' chelaten tegen te gaan. Hierdoor zal ook de concentratie aan 'los' ijzer lager zijn en is er dus minder potentieel om neer te slaan. Het ijzer zou dus langer stabiel kunnen blijven. Bovendien zijn is dit een reserve voorraad chelaten ter compensatie van de chelaten die in het aquarium worden afgebroken op al dan niet natuurlijke wijze.
De uiteindelijke vraag: zouden fabrikanten van plantenvoeding dit principe toepassen? Is de verhouding ijzer en chelaten in een potje plantenvoeding 1 op 1 of voegen fabrikanten een reserve aan chelaten toe?
Zou het zinvol zijn om zelf plantenvoeding met het juiste chelaat te mengen om het ijzer langer stabiel te houden?
En welk chelaat is het meest geschikt? Zowel naar stabiliteit, complexvorming als veiligheid voor het aquariumleven? Want we voegen ze allemaal zonder nadenken toe, maar sommige chelaten die worden gebruikt in plantenvoeding zijn giftig.
En zijn er neveneffecten? Vormen deze chelaten mogelijk ook complexen met andere mineralen in het water met eventueel nadelige gevolgen, bijvoorbeeld het om de tuin leiden van onze testsets...?
En hoe zit het nu met het verschil tussen de oxidatietoestanden van ijzer, meer bepaald ferro en ferri? Naar het schijnt nemen planten alleen ferro op, maar dit zou kunnen omdat het iets beter oplosbaar is en dus de plant makkelijker bereikt. Maar als het gechelateerd is, en het bereiken van de plant daarom geen probleem is, maakt de plant dan alsnog onderscheid tussen ferro en ferri?
Ongeacht welk chelaat er wordt gebruikt, zou het principe van Le Chatelier waarschijnlijk toegepast kunnen worden om het ijzer in plantenvoeding langer stabiel te houden. Het chelaat, het ijzer en het complex van beiden zijn namelijk in evenwicht met elkaar. En volgens Le Chatelier wordt elke verandering aan een chemisch evenwicht tegengegaan.
Oftewel: door een overmaat chelaat toe te voegen aan het ijzerchelaatcomplex zal het ijzer met een deel van de overmaat aan chelaten een nieuw complex vormen om zo een deel van deze overmaat weg te werken en dus de stijging aan concentratie van 'losse' chelaten tegen te gaan. Hierdoor zal ook de concentratie aan 'los' ijzer lager zijn en is er dus minder potentieel om neer te slaan. Het ijzer zou dus langer stabiel kunnen blijven. Bovendien zijn is dit een reserve voorraad chelaten ter compensatie van de chelaten die in het aquarium worden afgebroken op al dan niet natuurlijke wijze.
De uiteindelijke vraag: zouden fabrikanten van plantenvoeding dit principe toepassen? Is de verhouding ijzer en chelaten in een potje plantenvoeding 1 op 1 of voegen fabrikanten een reserve aan chelaten toe?
Zou het zinvol zijn om zelf plantenvoeding met het juiste chelaat te mengen om het ijzer langer stabiel te houden?
En welk chelaat is het meest geschikt? Zowel naar stabiliteit, complexvorming als veiligheid voor het aquariumleven? Want we voegen ze allemaal zonder nadenken toe, maar sommige chelaten die worden gebruikt in plantenvoeding zijn giftig.
En zijn er neveneffecten? Vormen deze chelaten mogelijk ook complexen met andere mineralen in het water met eventueel nadelige gevolgen, bijvoorbeeld het om de tuin leiden van onze testsets...?
En hoe zit het nu met het verschil tussen de oxidatietoestanden van ijzer, meer bepaald ferro en ferri? Naar het schijnt nemen planten alleen ferro op, maar dit zou kunnen omdat het iets beter oplosbaar is en dus de plant makkelijker bereikt. Maar als het gechelateerd is, en het bereiken van de plant daarom geen probleem is, maakt de plant dan alsnog onderscheid tussen ferro en ferri?