@Cornelius zal daar beslist meer over weten. Volgens mij gaat het over lekken van suikers.
Als planten lekken komt dit door beschadiging van de oppervlaktecellen, ofwel de buitenste rand van het plantweefsel wat voornamelijk opgebouwd is uit koolstof.
Daaronder bevinden zich aaneengeschakelde ruimtes (vacuole) waarin zich opgeloste stoffen zoals glucose en reservevoedingsstoffen zich bevinden. Het is een soort intern transportsysteem zodat belangrijke stoffen die de plant nodig
vrij kunnen rondreizen intern de plant. Als die buitenste laag beschadigd raakt, zwak of ziek is, dan gaat de plant lekken. Dwz de inhoud van de vacuole komt vrij in het water.
Dat gebeurt niet alleen bij beschadigingen, je ziet het bv ook bij oud blad. Het is genetisch zo bepaald dat de oudste/ onderste bladeren na verloop van tijd steeds minder gaan assimileren. (logisch want daar heb je ook steeds minder licht)
Dan gaat de plant zoveel mogelijk beschikbare stoffen weghalen uit dat blad om er vervolgens geen (reserve) voeding naar heen hoeft te sturen. Dan gaat het blad langzaam afsterven en alle resterende stoffen komen daarmee in het de waterkolom.
Ook dat is een vorm van lekken. Vandaar ook dat oude bladeren gevoeliger zijn voor alg als nieuw blad.
Dit niet te verwarren met diffusie want daar worden alleen gassen door de oppervlaktecellen geperst. Dit zie je als het assimilatieproces sneller gaat dan de plant kan verwerken. Tijdens de fotosynthese reactie word water en koolstofdioxide
door de plant opgenomen en in glucose omgezet, terwijl zuurstofgas hierbij vrij komt.
Soms word de concentratie zuurstof in de vacuole te hoog en de plant gaat dit door de oppervlakte heen persen. Dan krijgen we allemaal mooie belletjes aan de plant.